«Διασκεδαστικές, τρελές και γελοίες» εικόνες από τις Κάννες πριν από τα κινητά τηλέφωνα

«Δεν νομίζω ότι είχα σκεφτεί ποτέ πραγματικά τις Κάννες, ή το φεστιβάλ κινηματογράφου, πριν πάω», δήλωσε στο CNN ο φωτογράφος Derek Ridgers, ο οποίος είναι ευρέως γνωστός για τα χαρακτηριστικά πορτραίτα των εκπροσώπων της βρετανικής υποκουλτούρας.

«Κάθε χρόνο έβλεπα εικόνες από τις Κάννες στην τηλεόραση, αλλά δεν είχε επηρεάσει τη ζωή μου με σημαντικό τρόπο». Ο Ridgers θα επέστρεφε στο γαλλικό θέρετρο άλλες έντεκα φορές, κατά τη διάρκεια των οποίων είπε ότι «είδε μόνο δύο ταινίες» – το «Beat Street» και το «December Bride» του Thaddeus O’Sullivan (είχε πάει στη σχολή καλών τεχνών με τον σκηνοθέτη).

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Derek Ridgers (@derekridgers)

Φωτογραφίζοντας στάρλετ και άλλους φωτογράφους

«Αν βρίσκεσαι στη Γαλλική Ριβιέρα και ο ήλιος έχει βγει, γιατί να επιλέξεις να πας στον κινηματογράφο, αν δεν χρειάζεται;» συλλογίστηκε. Αντ’ αυτού, ο Ridgers επικεντρώθηκε στις συναρπαστικές και ενίοτε αμφιλεγόμενες σκηνές που εκτυλίσσονταν γύρω του, φωτογραφίζοντας διασημότητες, νεαρά μοντέλα και ανερχόμενες ηθοποιούς, καθώς και συναδέλφους του φωτογράφους.

Τρεις δεκαετίες μετά, περίπου 80 εικόνες από το αρχείο του Ridgers έχουν συγκεντρωθεί σε ένα νέο βιβλίο, το «Cannes», το οποίο εκδόθηκε από την IDEA. Το φεστιβάλ που παρουσιάζει είναι από πολλές απόψεις ένα διαφορετικό είδος θεάματος από τη σύγχρονη επανάληψή του.

Η φετινή διοργάνωση, η οποία διαρκεί έως τις 24 Μαΐου, θα επικοινωνηθεί σε μεγάλο βαθμό από των μέσων κοινωνικής δικτύωσης (μόνο η επίσημη σελίδα του Φεστιβάλ των Καννών στο Instagram έχει 1,3 εκατομμύρια followers, ενώ χιλιάδες βίντεο με ετικέτες κατακλύζουν το TikTok.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Derek Ridgers (@derekridgers)

Απορρίπτοντας το κόκκινο χαλί

Στις φωτογραφίες του Ridgers, οι οποίες τραβήχτηκαν τις δεκαετίες του 1980 και του 1990, δεν υπάρχει ούτε ένα κινητό τηλέφωνο και μόλις και μετά βίας μια φωτογραφική μηχανή point and shoot- οι στιγμές που έκαναν σταρ, οι πολιτικές δηλώσεις και η ιστορία της μόδας αναφέρονταν συνήθως από την τηλεόραση και τα έντυπα μέσα ενημέρωσης.

«Το ενδιαφέρον μου ήταν πάντα οι άνθρωποι και, υποθέτω, η μελέτη της ανθρώπινης κατάστασης», δήλωσε ο Ridgers, ο οποίος, παράλληλα με τις επαγγελματικές του αποστολές, πέρασε μεγάλο μέρος της δεκαετίας του 1980 και της δεκαετίας που προηγήθηκε καταγράφοντας τους πανκ, τους σκίνχεντ και τους νεορομαντικούς του Λονδίνου.

«Το κινηματογραφικό φεστιβάλ ήταν η πρώτη μου εκτεταμένη εξόρμηση στο ρεπορτάζ, αλλά εξακολουθεί να είναι οι άνθρωποι το κέντρο του ενδιαφέροντος», σημείωσε, αναλογιζόμενος πώς το βιβλίο του «Cannes» διαμορφώθηκε από την ίδια περιέργεια, σε συνδυασμό με την απόρριψη του πιο παραδοσιακού σκηνικού του κόκκινου χαλιού.

«Το ενδιαφέρον μου ήταν πάντα οι άνθρωποι και, υποθέτω, η μελέτη της ανθρώπινης κατάστασης»

Δείτε το βίντεο 

Έγχρωμες όσο και ασπρόμαυρες φωτογραφίες

«Στις Κάννες παρουσιάζονται τόσα πολλά από τα πλούσια θεάματα της ζωής, που υπάρχουν εξαιρετικές φωτογραφικές ευκαιρίες σχεδόν παντού», συνέχισε.

Φωτογραφίζοντας τόσο έγχρωμες όσο και ασπρόμαυρες φωτογραφίες, ο Ridgers απαθανάτισε είδωλα όπως ο Clint Eastwood, ο Helmut Newton και ο John Waters, καθώς και ανερχόμενα τότε μοντέλα όπως η Frankie Rayder, η οποία εμφανίζεται στο εξώφυλλο του βιβλίου ντυμένη με διαμάντια και γούνα (το γύρω πλήθος υιοθετεί casual τζιν και μπλουζάκια), αλλά και ερμηνευτές που παρευρίσκονται και στα βραβεία της βιομηχανίας ταινιών ενηλίκων Hot D’Or, συμπεριλαμβανομένης της αείμνηστης Lolo Ferrari.

«Όταν οι πορνοστάρ έκαναν εκεί και τα δικά τους βραβεία (τα Hot D’Or έτρεχαν από το 1992-2001), αυτό πρόσθεσε ένα στρώμα τρέλας και δημιούργησε μερικές ενδιαφέρουσες φωτογραφικές αντιπαραθέσεις»

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Derek Ridgers (@derekridgers)

Τα βραβεία πορνοστάρ

«Κατά τη διάρκεια των ετών που συνέχισα να πηγαίνω, το φεστιβάλ κινηματογράφου φαινόταν να γίνεται όλο και μεγαλύτερη υπόθεση» παραδέχτηκε ο Ridgers. «Όταν οι πορνοστάρ έκαναν εκεί και τα δικά τους βραβεία (τα Hot D’Or έτρεχαν από το 1992-2001), αυτό πρόσθεσε ένα στρώμα τρέλας και δημιούργησε μερικές ενδιαφέρουσες φωτογραφικές αντιπαραθέσεις.

»Το κύριο φεστιβάλ κινηματογράφου φαινόταν να παίρνει τον εαυτό του τρομερά σοβαρά και η παρουσία των πορνοστάρ εκεί χαλάρωνε κάπως τη διάθεση».

Οι νεαρές γυναίκες λοιπόν, τόσο οι σταρ της βιομηχανίας του πορνό όσο και οι επίδοξες σταρ του κινηματογράφου, αποτελούν σταθερά στοιχεία σε όλο το νέο βιβλίο, ποζάροντας με φίλους ή παίζοντας για τον φακό- επιδεικνύοντας σε μια προσπάθεια να μιμηθούν το ντεμπούτο της Μπριζίτ Μπαρντό που άλλαξε την κουλτούρα στο φεστιβάλ το 1953, ενώ προωθούσε την ταινία «Μανίνα, το κορίτσι με το μπικίνι».

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Derek Ridgers (@derekridgers)

Καμία σχέση με τους άλλους φωτογράφους

Ο Ridgers, υιοθετώντας το βλέμμα ενός παρευρισκόμενου, τα κατέγραψε όλα, από το παιχνιδιάρικο μέχρι το εξωφρενικό, και μερικές φορές το εντελώς αμφισβητήσιμο, όπως την εικόνα ενός άλλου φωτογράφου που τραβάει μια λήψη με μια σταρ που σηκώνει τη φούστα της και φαίνεται το εσώρουχό της.

«Μου φάνηκε και τότε σοκαριστικό, γι’ αυτό και τράβηξα τη φωτογραφία», εξήγησε. «Είχα τρομάξει από το απροκάλυπτο θράσος της. Κάποιος που το κάνει αυτό στις μέρες μας, δικαίως, θα συλλαμβανόταν».

Τονίζοντας ότι ποτέ δεν θεωρούσε τον εαυτό του ανώτερο από τους συναδέλφους του, ο Ridgers υπενθύμισε επίσης ότι ποτέ δεν ένιωσε καμία αίσθηση συγγένειας μαζί τους, και το βιβλίο κλείνει με μια εικόνα κάποιων φωτογράφων που κρατούν και συζητούν μια από τις εικόνες του, αγνοώντας την παρουσία του.

Διάθεση ακολασίας με μια ανάλαφρη ευαισθησία

«Όλο το διάστημα που πήγα στο φεστιβάλ, δεν νομίζω ότι είχα ούτε μια συζήτηση με κανέναν από τους άλλους φωτογράφους» είπε ο Ridgers. «Μου φώναζαν περιστασιακά, επειδή μπήκα μπροστά τους και τους έκλεισα το κάδρο, αλλά αυτό δεν είναι συζήτηση.

»Ακούγεται τρομερό, το ξέρω, αλλά απλώς τους αγνοούσα. Είμαι ανταγωνιστικός και πολύ συγκεντρωμένος – αν στέκομαι και κουβεντιάζω, μπορεί να χάσω μια καλή φωτογραφία».

Στο βιβλίο «Cannes», ωστόσο, η διάθεση ακολασίας με μια ανάλαφρη ευαισθησία κυριαρχεί. «Είμαι σοβαρός με τη δουλειά μου, αλλά αυτό δεν είναι ένα ιδιαίτερα σοβαρό φωτογραφικό βιβλίο», δήλωσε ο Ridgers, αναγνωρίζοντας τη φύση του περιεχομένου του.

«Οι περισσότερες από τις φωτογραφίες είναι επιπόλαιες και μερικές είναι απλώς εξωφρενικές. Στις μέρες μας, λόγω του γαλλικού νόμου περί droit à l’image (δικαίωμα στην εικόνα του ατόμου) είναι πιο δύσκολο να δημοσιεύεις φωτογραφίες ανθρώπων σε δημόσιο χώρο χωρίς την άδειά τους – πώς λειτουργεί αυτό στην εποχή των κινητών τηλεφώνων με φωτογραφικές μηχανές, δεν έχω ιδέα.

»Οι φωτογραφίες μου αποτελούν μαρτυρία για το τι διασκεδαστικά, τρελά και ενίοτε γελοία πράγματα συνέβαιναν τότε».

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Derek Ridgers (@derekridgers)

*Mε στοιχεία από cnn.com  | Αρχική Φωτό: «Jasmine, Carlton Beach» (1988). Οι φωτογραφίες του Derek Ridgers δείχνουν την άγρια πλευρά του λαμπερού κινηματογραφικού φεστιβάλ.